VISIONS D'UN JARDIN ORDINAIRE 12/19

La grive morte est couchée sur le dos, sur une mince couche de feuilles. Elle est morte depuis plusieurs jours, sans doute. Le milieu de son cadavre est un trou à travers lequel on aperçoit les feuilles mortes, trouées aussi, tombées du cerisier. De chaque côté du trou en putréfaction, on identifie la tête, les ailes ouvertes et retournées, la queue et une seule patte griffue, les restes ravagés, éparpillés, du duvet du ventre. Le bec de la grive est béant. La grive morte hurle en silence vers les cieux vides. Son œil est un petit trou noir sous l’arbre, au centre de la terrasse. Tout autour de la plaque de ciment, la terre se tortille, amenée par les vers. Ils y forcent leurs déjections noires à travers les joints, entre les dalles. L’automne vient de commencer, d’autres feuilles vont encore tomber, recouvrir les restes. On finira par tout balayer, tasser toute la mort dans la brouette.

Photo Josiane Suel, texte Lucien Suel 

Traduction en néerlandais par Johan Everaers

De dode merel ligt op z’n rug, op een dun laagje bladeren. Hij is vast al een paar dagen dood. In het midden van zijn kadaver is een gat waardoor men het dode blad kan zien dat van de kersenboom is gevallen en waar ook gaten in zitten. Langs de kanten van het rottende gat zie je z’n kop, onderkant van de uitgespreide vleugels, z’n staart en één poot met een klauwtje, de verspreid liggende aangetaste resten, het dons van z’n buik. De snavel van de merel staat wijd open. De dode merel schreeuwt in stilte tegen de lege hemel. Z’n oog is een donker gaatje onder de boom, midden op het terras. Overal rond de betonnen plaat kronkelt de aarde door de wormen omhoog. Ze persen hun donkere zwarte uitwerpselen tussen de richels van de stenen door. De herfst is net begonnen, andere bladeren zullen nog vallen en de resten bedekken. Uiteindelijk zal alles worden weggeveegd, de dood op een hoop in de kruiwagen.