VISIONS D'UN JARDIN ORDINAIRE 4/19

Le saule pleureur se cloître dans ses rameaux touffus. Béguinage de bois dru. Branches souples, échevelées. Il pousse au bout de l’allée. Les mouches volent tout autour. Un rideau jaune vert, dans l’air, hoquette. L’ombre du saule remue sur les parpaings de l’abri de jardin. Sur la vitre, les toiles d’araignée se balancent, légers hamacs de poussières. Derrière le tournesol géant, le silo à carottes, la muche. Un sarcophage caché sous une tôle inoxydable. Villégiature hivernale. Betteraves rouges, navets et panais. La muche, l'hôtel noir pour les carottes chaudes, les nantaises ridées, les carottes froides, Colmar fermes et trapues. Parfois, une souris accompagne la récolte. La graisse végétale à gogo. La rongeuse enfle. Dans la nuit, éclate le piège, claque, lui cisaille le crâne. La dent de la fourche perce le ventre. La chambre souterraine absorbe le cri. Les orphelins s’incorporent à l’humus.

 Photo, Josiane Suel / Texte, Lucien Suel

De treurwilg komt tot bezinning in zijn neerhangende takken. Weelderig begroeid begijnhof. Door elkaar hangende twijgen. Hij groeit aan het eind van het laantje. Er hangen vliegen rond. Een geelgroen gordijn hikt in de lucht. De  schaduw van de wilg verschuift over de stenen van het tuinschuurtje. Tegen de ruit wiegt het spinrag als een lichte hangmat van stof. Achter de reusachtige zonnebloem, de opslag voor winterpeen, de kuil. Een sarcofaag, verstopt onder een roestvrije staalplaat. Winters plattelandsgenot.  Bietjes, knollen en pastinaken. De kuil, het donkere hotel voor vroege peen, de Nantaises met groeven en voor late wortels, de korte en stevige Colmars. Soms zit er een muis tussen de oogst. Volop plantaardige vetten. Het knaagdier groeit als kool. ‘s Nachts slaat met een klap de val dicht en doorklieft zijn schedel. De tand van de vork boort door z’n buik. Het ondergrondse nachtverblijf smoort het geluid. De weeskinderen worden humus. 
Texte néerlandais par Johan Everaers