VISIONS D'UN JARDIN ORDINAIRE 16/19

La route est creusée par le fer d’une arbraquette*. C’est une route droite, un chemin pour voyager dans le temps. Les bulbilles ont quitté la nursery, hiver passé hors de la terre, une somnolence à l’abri du gel qui coagule le sol en épais caillots noirs. Aujourd’hui, dans l’air du printemps, un à un, les petits éclats, ail, ail, ail, s’alignent. Cordons. Celui du jardinier, cordeau qui taille la route, et les cordons blancs, séchés, les restes de l’ascension interrompue vers le soleil de l’été dernier. Voici le moment de reprendre la route. Voici de nouveau la mise en terre pour vous arrondir, vous gonfler, petites gousses roses ou blanches. La route est longue. Les ails réfléchissent longtemps. Leur tête enfle en silence sous le ciel et sous la terre. Les élus montent, fleurs en boule, sceptre odorant. La masse des ails se nommera botte, mais ils seront tête nue, pieds déchaussés, ail, ail, ail.
 *L'arbraquette, mot picard : la binette

Photo Josiane Suel, texte Lucien Suel 

Traduction en néerlandais par Johan Everaers

Het ijzer van de korte schrepel trekt een baan. Het is een rechte baan, een weg voor een reis in de tijd. De bollen hebben de kinderkamer verlaten, buiten de tuin overwinterd, beschut tegen de vorst die de grond tot vaste zwarte kluiten klontert. Vandaag in de voorjaarslucht worden de teentjes knoflook ook, ook, ook één voor één op een rijtje in de grond gezet. Touwtjes. Dat van de tuinman,  touw dat de lengte van de weg aangeeft, en witte verdroogde touwtjes, de overblijfselen van de vorige zomer, onderbroken weg omhoog. Nu weer op weg. Nu worden jullie weer in de grond gestopt om ronder en voller  te worden, kleine roze en witte teentjes knoflook. De weg  is lang. Knoflook sluimert lang onder de grond, groeit in stilte. De eerste sprietjes ontluiken. De zorgvuldig geselecteerde plantjes groeien op, een bloeiende bol, een geurende scepter. De teentjes vormen straks een bolletje, maar blootshoofds en barrevoets is knoflook, ook, ook, ook.