VISIONS D'UN JARDIN ORDINAIRE 2/19

Le long du mur, l’allée. Les plaques de fibro vibrent. Le vent. Le vent souffle. L’allée mène au jardin, allée de béton. Restes de béton damés dans l’allée. Le long du mur de fibrociment, ça germine. Ancolie, ancolies. Le lierre, l’aubépine, ronce aussi, sur le ciment, rampe, verte sur l’amiante, rouille, ronge le lichen. Une longue tige de tournesol a poussé de l’autre côté de l’allée, haute râpe sur la plaque de fibrociment, arc tiré, trace blanche sur le gris. Elle penche, elle glisse, elle frotte, elle s’appuie. Le saillu sauvage s’infiltre sous les blocs de béton, dans le noir humide du terreau. Le saillu sauvage suce encore. Le saillu sauvage est immortel. Il vit dans la terre, bulbilles dans le temps, entre les blocs de béton. Un peu de la boue du jardin suffira. Naine graminée, pousse au jour, vivace, vierge et belle. Le groseillier est une arcade fleurie. Les chats défilent dans l’ombre douce.

Photo, Josiane Suel / Texte, Lucien Suel

Langs de muur, het pad achterom. De vezelplaatjes trillen. De wind. De wind waait. Het pad leidt naar de tuin, het betonpad. Stukken beton liggen nog in het laantje. Er ontkiemt iets langs de muur van asbestplaatjes. Akelei, akeleien. De klimop, de meidoorn en ook braam kruipt op het cement, groene korstmossen vreten het asbest aan. De lange steel van een zonnebloem groeide op aan de andere  kant van het pad, hoge rasp op de vezelplaat, getrokken cirkel, wit spoor op het grijs. Hij helt voorover, hij glijdt weg, hij strijkt erlangs en hij leunt ertegen. De wilde vlier vestigt zich in de zwarte vochtige grond onder het beton. Vlier is niet uit te roeien en ontspruit op takjes tussen de betonresten. Een beetje van die modder uit de tuin volstaat al. Dwerggras groeit met de dag, levendig, maagdelijk en mooi. De aalbes is een bloeiend gewelf waar de katten in de weldadige schaduw lopen. 

Traduction en néerlandais par Johan Everaers